یاداشت؛
امام موسی کاظم(ع)؛ گنجینه فضیلت، و مردی از تبار خورشید برای اجابتی از جنس نور
به گزارش خبرنگار رودبار ما، بیستم ذی الحجه سالروز ولادت هفتمین پیشوای شیعیان امام موسی کاظم(ع) است؛ امام همامی که با صبر و شکیبایی، تمام تلاش خویش را برای تحکیم پایه های اسلام راستین به کار بست و در برابر حکومت جور و ظلم عباسی ایستاد و شاگردان بنامی را تعلیم و تربیت کرد.
یکی از برترین خصلت و فضایل اخلاقی انسان، صبر و شکیبایی در برابر مسائل و مشکلات زندگی است. انسان با فرا گرفتن راه‌های صبر و بردباری در برابر مصائب و مشکلات خود را بیمه می‌کند و با هر مشکلی ناتوان نشود.
خصلت صبر و بردباری در آموزه‌های قرآنی و نهج البلاغه به عنوان بهترین فضیلت انسان به شمار می‌رود و دارندگان این ویژگی، ستوده و تکریم شده اند.
متاسفانه صبوری در برابر دیگران کمتر شده است و صبر با قضاوت‌های عجولانه و اغلب اشتباه جایگزین شده است. بلکه رفتار شایسته آن است که در برابر آنچه از رفتار‌های دیگران نمی‌دانیم صبر پیشه کرده و با تدبیر شرایط موجود را مدیریت کنیم.
درباره صبر و شکیبایی از امام کاظم (ع) در احادیثی روایت شده است که ایشان خود نمونه بارز صبر و تحمل بودند.
ابوالحسن موسی بن جعفر (ع) هفتمین امام شیعیان در هفتم صفر ۱۲۸ هجری قمری در ابواء محلی میان مکه و مدینه دیده به جهان گشود. پدرش امام صادق (ع) ششمین امام و پیشوای مومنان و حمیده مادر ایشان از زنان پاکدامن و درستکار بود.
حضرت امام موسی کاظم (ع) به دلیل زهد و عبادتش در میان پیروانش به عبد صالح مشهور شد و به خاطر داشتن حلم، بردباری و فرو بردن خشم خویش به کاظم شهرت یافت و مردم مدینه او را زَیْنُ المُجتَهدین (زینت تلاش گران) می‌نامیدند.
از لقب‌های دیگر ایشان می‌توان به «امین و صابر» اشاره کرد و کنیه‌های امام هفتم (ع) «ابوعلی، ابوالحسن، ابو ابراهیم، ابو اسماعیل و باب الحوائج» است.
امامی که در وصف ایشان باید گفت: دل بیمش ازین نیست که در بند تو افتاد ترسد که کنی روزی از این بند رهایش! این امام همام (ع) از چشمه دانش الهی و علم بیکران پدرش بهره‌های فراوانی برد و با آموزه‌های اسلامی و برترین صفت‌های انسانی همچون پارسایی، تقوا و بخشندگی آشنا شد و آن را توشه راه خود برای پیشوایی مسلمانان کرد.
توانایی و استعداد بی نظیر باب الحوائج (ع)، در مناظره و گفتگو‌های علمی میان ایشان و دانشمندان زمان خویش تبلور یافت و مخالفان و دشمنان خاندان عصمت و طهارت را بیش از پیش نگران ساخت.
با شهادت ششمین پیشوای شیعیان، رهبری دینی، علمی، سیاسی و تربیتی امام کاظم (ع) آغاز شد. اندیشه‌های سیاسی امام موسی بن جعفر (ع)، بر اصول شریعت و سنت پیامبر (ص) و امامان استوار بود.
هفتمین ستاره آسمان امامت در علم، حلم، فروتنی، سخاوت و بخشندگی زبانزد همگان بود و بدخواهان و دشمنان خویش را با عفو و احسان بی مانندش تربیت و راهنمایی می‌کرد.
امام همامی که در ثنای او باید زمزمه و نجوا کرد، بند همه غم‌های جهان بر دل من بود، در بند تو افتادم و از جمله برستم. دوره امامت موسی بن جعفر (ع) با حکومت جور خلیفه‌های بنی عباس همچون منصور دوانیقی، مهدی عباسی، هادی عباسی و هارون الرشید همزمان بود.
این امام معصوم (ع) با وجود تمام محدودیت‌ها و ظلم‌های حاکمان همواره تلاش خویش را برای انجام دادن رسالت سنگین امامت و هدایت مسلمانان به کار می‌بست و با تربیت افرادی شایسته و ورود آن‌ها به دستگاه حکومتی، از وجود آنان در پیشبرد منافع و هدف‌های جامعه مسلمانان بهره می‌جست.
محبوبیت و جایگاه خاص ایشان در میان مردم و اعتقاد آن‌ها به شایستگی امام موسی کاظم (ع) برای نشستن بر مسند خلافت و امامت موجب شد تا خشم دستگاه حاکم بر انگیخته شود و مهدی خلیفه عباسی، دستور داد تا امام (ع) را در بغداد دستگیر کنند، اما پس از خوابی که دید و به دلیل شخصیت امام (ع) با عذرخواهی موسی بن جعفر (ع) را آزاد کرد.
بیشتر عمر امام موسی کاظم (ع) در تبعید و زندان گذشت و سالیان متمادی مورد آزار و اذیت دستگاه جور بنی عباس قرار گرفت. بر اساس منابع شیعه و سنی، امام کاظم (ع) بسیار اهل عبادت بود؛ به همین دلیل برای او از لقب عبد صالح استفاده می‌شود.
بر پایه برخی گزارش‌ها امام کاظم (ع) آن قدر عبادت می‌کرد که زندان بانان ایشان نیز تحت تاثیر قرار می‌گرفتند.
انتهای خبر/پورحیدر
