به گزارش رودبار ما و به نقل از نوید شاهد کرمان؛ شهید «حسین پورمحی آبادی» بیستم فروردین ۱۳۴۲، در روستای محی آباد از توابع شهرستان کرمان متولد شد. وی تا پایان مقطع راهنمایی درس خواند، به عنوان سرباز ارتش به جبهه رفت. سرانجام سیزدهم فروردین ۱۳۶۲، در فکه بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید.

در ادامه بخش‌هایی از وصیت‌نامه شهید «حسین پورمحی آبادی» را مرور می‌کنیم:

بسم الله الرحمن الرحیم

«لا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللَّهِ أَمواتًا بَل أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ»
هرگز گمان نکنید کسانی که در راه خدا کشته شده‌اند، مرده‌اند؛ بلکه زنده‌اند، روزی می‌خورند.

سپاس خدای را که مرا هدایت کرد به این راه؛ وگرنه از گمراهان بودم. سلام بر حسین. سلام بر عاشورا. سلام بر پدر و مادر عزیزم که سال‌ها برایم رنج کشیدند.

پدر عزیزم! از خداوند می‌خواهم که به شما صبر عنایت بفرماید. امیدوارم که مرا ببخشید. من که در این دوران بودم، نتوانستم حق فرزندی را به جای آورم و جبران زحماتتان را بنمایم و تو ای مادر! من از شما عاجزانه می‌خواهم که مرا عفو کنید و ببخشید. اگر شهید شدم، همگی مرا ببخشید و عفو کنید و برایم شیون نکنید.

شهید که نمرده است، شهید زنده است. خداوند جمعی از بندگانش را انتخاب می‌نماید و شهید قرار می‌دهد و جان آنها را می‌خرد. اگر شهید شدم، مردن معنایش نیست؛ معنایش خریداری حیات بنده توسط خداست. چقدر خوب است که خدا جان انسان را به بهای گران خریداری کند.

از همه برادران و خواهران و تمام آشنایان، طلب بخشش و مغفرت می نمایم و امیدوارم که خداوند به آنها اجر عنایت بفرماید. در پایان از همه دوستان معذرت می‌خواهم و با همه آنها خداحافظی می‌نمایم.

انتهای خبر/