غمنامه طنز حقوق بشر آمریکایی؛
سردشت، سرزمینی که سینه اهالی آن هنوز درد می‌کند
به گزارش خبرنگار سرویس سیاسی رودبار ما، کلمه‌ها گاهی چه بی‌خاصیت می‌شود وقتی قرار باشد روزی از تیرماه ۱۳۶۶؛ روز بمباران شیمیایی سردشت را بریزد در واژه‌ها.
شاهدان عینی بمباران شیمیایی سردشت هم کم می‌آورند! نمی‌دانند چه بگویند. تازه آنها که مثل ما خبرنگاران بازی با کلمات را بلد نیستند. وقتی می‌خواهند نهایت تلخی روز بمباران شیمیایی سردشت را با آن لهجه پر از غیرت کردی بگویند.
هفتم تیرماه سال ۱۳۶۶ در حالی که عقربه‌های ساعت ۱۶:۳۰ دقیقه بعد از ظهر را نشان می‌دهد هواپیماهای عراقی آسمان سردشت را تیره می‌کنند و با غرشی که سکوت بعد از ظهر تابستانی را بر هم می‌زند چهار بمب در شهر و سه بمب در روستاهای اطراف بر زمین فرود می‌آید و حال مردم نشان از شیمیایی بودن این بمب‌ها بود.
هزاران نفر از مردم بی‌گناه از زن و مرد، خرد و کلان بعد از حملات ددمنشانه عراق جان سپردند و آن‌هایی که باقی ماندند با پوست‌ها و چشم‌های سوخته و تاول زده همچنان در درد و رنج به سر می‌برند و با آثار و پیامدهای این بمباران دست به گریبان هستند و خاطرات این سوختن را به نسل‌های بعد منتقل می‌کنند.
جانبازی که دست ندارد کسی برایش قاشق میگیرد، جانباری که پا ندارد، چرخ‌های ویلچر پایش می‌شوند، جانباز قطع نخاعی را کسی این دست و آن دست می‌کند و لباس تنش می‌کند، اما هیچ‌کس نمی‌تواند به‌جای جانباز شیمیایی نفس بکشد.
خس‌خس نفس‌ها در سکوت عکس‌ها هم عیان است
در زمانی کوتاه اتفاق افتاد. وقتی جنگنده‌های عراقی روی سردشت شیرجه رفتند و بمب‌های خود را بر سر مردم شهر ریختند. سردشتی‌ها تا آن روز تنها راجع به استفاده ارتش بعث از سلاح‌های شیمیایی در جبهه‌های جنگ علیه رزمندگان ایرانی شنیده بودند و باورشان نمی‌شد که این جنگ‌افزار مخوف در شهرها نیز به کار گرفته شود. اگرچه در زمانی کوتاه اتفاق افتاد، اما بیش از چهار دهه است که آن جنایت همچنان قربانی میگیرد و زندگی را بر بازماندگانش سخت کرده است.
رژیم بعثی صدام در طول جنگ تحمیلی حدود ۴۰۰ بار به ایران و نیرو‌های ایرانی حمله شیمیایی کرد که سی مورد از آنها در مناطق مسکونی بوده است. نخستین نقطه جغرافیایی ایران که قربانی سلاح‌های شیمیایی عراق شد، منطقه‌ای بین «هلاله» و «نی خزر» در غرب ایلام بود.
استفاده رژیم بعثی صدام از سلاح‌های شیمیایی علیه ایران پس از عملیات پیروزمندانه آزادسازی خرمشهر به طور محدود آغاز شد؛ اما پس از پیروزی‌های بزرگ ایران و شکست نیرو‌های بعثی در عملیات‌های والفجر ۲، والفجر ۴، خیبر و بدر، رژیم بعثی صدام به استفاده گسترده از این سلاح‌های ممنوعه روی آورد.
از سردشت تا پیرانشهر
هنوز خاطره بمباران شیمیایی شهر‌های «سردشت»، «حلبچه»، «سرپل ذهاب»، «گیلانغرب»، «اشنویه» و «فاو» توسط رژیم صدام از اذهان زدوده نشده است. مناطقی که در طول جنگ تحمیلی هدف حملات شیمیایی رژیم بعثی صدام قرار گرفت شامل مناطق عملیاتی شمال غرب شامل مناطق «حاج عمران»، «نساردیره»، «نساردیره سفلی»، «شاهماردیره»، «باباجانی»، «سومار»، «مریوان»، «بانه»، «دودان و شیخ صله»، «پیرانشهر»، «نودشه»، «جزایر مجنون» و «منطقه عملیاتی طلائیه» بود.
صدامیان همچنین برای جلوگیری از پیشروی رزمندگان اسلام در عملیات‌هایی همچون «بدر»، «والفجر ۸» و «کربلای ۴» با گرای آمریکایی‌ها از سلاح شیمیایی استفاده کردند.
صدها هزار قربانی؛ نتیجه مشارکت شیمیایی آمریکا و صدام علاوه بر حدود صدهزار قربانی ناشی از جنگ شیمیایی رژیم بعثی صدام بر ضد ایران، در حال حاضر ده‌ها هزار جانباز شیمیایی در کشور وجود دارد که اوضاع جسمی حدود هشت هزار تن از این عزیزان وخیم و بحرانی است. همچنین کودکان و شهروندان غیرنظامی بیشماری پس از جنگ به سبب استنشاق گاز‌های سمی رها شده از جانب عفلقیان، به بیماری‌های خونی، ریوی و پوستی مبتلا شدند.
آمریکا در صدر کشور‌هایی بود که رژیم صدام را به تسلیحات شیمیایی و بیولوژیک مجهز کرد. تاکنون نام ۱۸ شرکت آمریکایی که تحت نظارت کاخ سفید در انتقال مواد و ادوات جنگ افزار‌های شیمیایی به رژیم صدام نقش‌آفرینی کرده‌اند، فاش شده است.
فاجعه بزرگ حمله شیمیایی به سردشت انسانی، سند توحش غرب، نماد حقوق بشر آمریکایی و صحنه رسوایی حامیان دروغین حقوق بشر و انفعال نهادهای بین المللی مدعی این عرصه به شمار می رود.
انتهای خبر/پورحیدر
